TPZ.al është një media online e pavarur. Përpjekja jonë është të sjellim lajme, analiza dhe komente, në shërbim të interesit publik.
Nga Ada Halilaj
Urrejtja dhe neveria janë ndjenja që s’kisha provu ndonjëherë.
Deri sot.
Deri sot, kur sa hapa sytë, mësova për shembjen e Teatrit Kombëtar me urdhën të qeverisë, në orët e para të mëngjesit.
E shembën pa dal drita, si hajdūtat, si krīmīnelët e si vrāsësit frikacakë që janë.
E shembën nën qiell të errët, ndërkohë që në jastekët e tyre gjumi s’pati asnjë lëkundje.
E shembën me ma pak dhimbje se kur shembin kalanë e rërës së fëmijëve që kanë ,me pushime në një bregdet në anën tjetër të botës.
Ky asht shteti pra, dorën e të cilit kena në fyt tash 30 vjet e prap ne duart tona i mbajmë në xhepa.
Ky asht shteti që të vrēt natën e të qan ditën e ne prap ia besojmë lotin.
Ky asht shteti që disa herë ka ndërru ftyrë por jo ves e ne prap ia kena hap rrugën.
Ky asht shteti që meritojmë, sepse t’ju vijnë mirë a t’ju vijnë keq, nuk jena ma të ndershëm se ai.
Ne nuk ishim Teatri.
Teatri s’kishte kambë me ik.
S’kishte zâ me bërtit.
S’kishte zemër me luftu.
S’kishte gjak me vlu.
E prap , edhe pse ndërtesë me mure e bojë,
kishte ma zor se ne.
Kishte ma turp se ne.
Ne nuk ishim Teatri.
Ne ishim thjesht teatër.
Falas. I trishtë. Shërbëtor. I pafuqishëm.
Pse na u ligështu kaq fort shpirti sot?
Mos ndoshta Teatri na kujtoj veten e shembja e tij na ktheu mbrapsht tana shembjet e tjera që kena mbi shpindë e s’dimë pse na dhemb.
Shembja e fjalës së lirë, përshembull.
Shembja e dinjitetit.
Shembja e krenarisë.
Shembja e protestës.
Shembja e demokracisë.
Nejse.
Koha s’ka me mbajt mend Teatrin.
Koha ka me mbajt mend ne përballë rrënojave të tij.
E mbasi të qani, mos guxoni me harru se kush ju bani me qa.
